Al heel wat mensen uit mijn sociaal netwerk kochten de laatste jaren een huis. De verhalen die ik hoorde gingen vaak over lange zoektochten en veel teleurstellingen. Toen mijn vriend en ik besloten om ook aan een zoektocht te beginnen, bereidden we ons dus voor op een ellendig lange periode van telefoontjes met immokantoren, bezoeken aan huizen en banken, biedingen en teleurstellingen. Tegen al onze verwachtingen in vonden we vrij vlot een huisje wat voldeed aan al onze vooropgestelde criteria. Een portie geluk zal er zeker bij gezeten hebben, maar wat ook zeker meespeelde is onze minimalistische mindset.
Het proces van minimaliseren startte met stevig ontspullen, maar drong ook door in onze verwachtingen en onze doelen voor de toekomst.
Onze doelen voor wat een huis voor ons zou moeten zijn, welke rol dat huis zou moeten invullen veranderden heel sterk. Waar een huis bij veel mensen toch een stuk statussymbool is, was het voor ons vooral belangrijk een zo laag mogelijk bedrag af te betalen. Waar veel mensen zoveel mogelijk opbergruimte willen, voelden wij die nood niet, want we deden meer dan de helft van onze bezittingen weg. We hoorden bij zo veel mensen hoeveel onderhoud een huis met zich meebrengt, dus dachten wij vooral aan de voordelen die een kleiner huis ook daar weer met zich mee brengt. Wat wij vooral wilden was een plek om tot rust te komen, niet een plek om te poetsen en op te ruimen. En een tuin, om eindelijk de hangmat op te hangen die ik al jaren elke vakantie meeneem, maar nooit de geschikte bomen voor vind, en om gezellige avonden met vrienden en familie in door te brengen. Missie geslaagd.
Vorige week kwam iemand van het immo kantoor foto’s nemen in ons huurappartement. Buiten wat poetsen moest er niet veel gebeuren, want minder spullen, minder rommel, minder opruimen. Ook voor de bezoeken van de potentiële nieuwe huurders poetste ik enkel de ramen (oeps die waren echt verschrikkelijk vuil).
Nu moet je weten dat je, toen ik een kind was, de vloer van mijn slaapkamer niet kon zien en dat ik nog steeds die chaotische rommelmaker ben. Als ik met iets bezig ben, kan ik op 5min ongelooflijk veel rommel maken. Maar als ik ergens klaar mee ben, dan ruim ik op. En dat gaat gemakkelijk want het is nooit veel en alles heeft een plek. Ik heb een verzameling gewoontes gevormd die ervoor zorgen dat ik nooit bewust moet beginnen opruimen. Al die kleine opruim momenten doe ik heel onbewust uit gewoonte, ze kosten me dus geen extra energie. Ook hier heeft minimaliseren er voor gezorgd dat ik in het weekend gewoon in de zon kon zitten i.p.v. opruimen en poetsen, voor ik iemand ons appartement durfde tonen.
We zijn nog niet in de fase van dozen inpakken. Eerlijk gezegd denk ik dat ik, zoals waarschijnlijk iedereen, er toch nog van zal schrikken hoe veel spullen we hebben. Zelfs al gebruiken we alles, zal ik toch nog zuchten als ik het allemaal in dozen moet stoppen en de trap afdragen. Ik blijf een cozy minimalist met creatieve hobby’s en niet de minimalist die maar 100 dingen bezit.
Ik ben wel blij dat we naar een huis gaan met weinig opbergruimte, zodat we bewust keuzes zullen blijven maken over wat ruimte verdient in ons huis en vooral wat niet. Zodat we kunnen blijven genieten van de voordelen van een minimalistischer leven.
Minimaliseren maakte mijn dagelijks leven al zo veel gemakkelijker en nu dus ook het proces van verhuizen. Heb jij de voordelen van minimaliseren al kunnen ervaren? Ik ben benieuwd dus laat het me zeker weten!
Comments