We zijn niet gemaakt voor eeuwige zomer

We zijn geen bomen die altijd in bloei staan

Het is herfst. Ik voel het in alles. In de dagen die korten. De zon die opkomt wanneer ik uit de veren ben en niet 3 uur daarvoor. De avond die ineens veel korter is en ruimte geeft voor kaarsen en gezellig thee drinken onder een deken.

Mijn favoriete zelfgebreide truien die ik eindelijk weer kan dragen, maar daarmee ook de koude fietstochtjes in de regen. De moestuin die nog vol tomaten hangt die niet meer rood worden en wat triestig hangen te wachten tot ze van de plant vallen.

Aan de natuur is het duidelijk te zien dat het geen zomer meer is. De bladeren maken zich klaar om door de lucht te dwarrelen en de dieren zijn al lang aan het voorbereiden voor een heerlijk lang dutje. Terwijl de vogels in groep overvliegen op weg naar een warmer land.

En toch deed ik jaren lang alsof het heel het jaar door zomer was. Onze maatschappij houdt geen rekening met seizoenen, alleen als ze je er iets mee kunnen verkopen zoals meer kleren of dure vakanties. Verder verwacht onze maatschappij dat je het hele jaar door gewoon evenveel energie hebt.

Dat je even productief bent 12 maanden rond. Ook wanneer er 10uur per dag minder daglicht is, ook wanneer we ‘s morgens bibberend uit ons bed stappen en in de koude, de regen en het donker naar ons werk fietsen. Of wanneer we nog langer in de file staan omdat er nog meer ongelukken zijn door diezelfde donker, kou en regen.

En omdat onze maatschappij daarop gebouwd is, verwachten wij dat vaak ook van onszelf. We maken evenveel plannen, hebben evenveel hobby’s, werken evenveel uren. We negeren compleet dat we minder energie hebben en zien het als een signaal om gewoon wat meer op wilskracht te leven. Wat meer op zelfdiscipline. En als dat dan niet lijkt te werken, zijn we teleurgesteld in onszelf, want we falen. We slagen er niet in om te doen wat we willen doen, wat er verwacht wordt.

Terwijl wij toch deel uitmaken van die natuur die toch heel duidelijk seizoenen heeft? De bomen laten hun bladeren vallen om in energiebesparingsmodus te gaan om volgend jaar weer terug te kunnen bloeien. Ze maken ruimte voor de toekomst. Ze rusten uit van wat geweest is.

Is dat dan bij ons ook niet de bedoeling?

En misschien denk je nu: “ja maar, ik doe dat al hoor. Ik zet ‘s avonds ook thee en zit gezellig onder een dekentje en ik maak ook minder plannen. Ik rust echt veel meer dan in de zomer en heb veel minder te doen.”

Dat is kei goed, maar het probleem daarbij is dat je wel vaak vindt van jezelf dat je beter toch nog zou gaan sporten, of toch nog wat werk zou moeten inhalen of een nuttig boek lezen in plaats van voor tv hangen. Dat je toch vindt dat het anders zou moeten en dat je jezelf nu misschien toch lui vindt of mislukt voelt of gefaald.

En net dat zorgt er dan weer voor dat je helemaal niet kan genieten van een rustige avond, maar dat je denkt aan alles wat je beter zou doen. Het zorgt ervoor dat je jezelf afleidt van dat gevoel door scrollen of series bingen of teveel eten.

Stel je nu voor dat je mee zou kunnen bewegen met die seizoenen. Dat je nu vrede kon nemen met je energie die afneemt.

Met je lichaam dat vraagt om in energiebesparingsmodus te gaan. Dat je jezelf écht kon toestaan om stil te vallen. Dat je jezelf niet door de winter zou pushen.

Je mag ruimte maken voor reflectie over de afgelopen periode en daardoor zien welke ballen je mag laten vallen, de ruis uit je leven filteren en uitrusten. Zodat je na de herfst en de winter al ruimte hebt om nieuwe zaadjes te planten, om nieuwe dingen te starten, om terug te bloeien.

In de lente en in de zomer is er dan weer plaats voor nieuwe dingen, want die heb je in de herfst al losgelaten.

Als je nu alles krampachtig blijft vasthouden, is er in de lente geen plek voor nieuwe dingen.

Zoals er bij een boom geen plaats is voor nieuwe knoppen als alle oude bladeren er nog verlept aanhangen.

We zijn geen bomen die altijd in bloei staan. Voor alles is er een moment en tijd.

Waar voel jij dat je jezelf aan het pushen bent?

Waar kan jij wat bladeren laten vallen, zodat je nu kan rusten?

Herbekijk je prioriteiten, voel maar wat er misschien toch niet zo belangrijk is als je eigenlijk altijd gedacht hebt.

En push jezelf niet tot je ziek wordt van iedere persoon die niest in een radius van 20 meter.

Voel jij ook minder energie? Dan kunnen volgende vragen je helpen om dingen op een andere manier aan te pakken of net niet meer aan te pakken maar te laten vallen.

• Hoe kan je dingen doen in een light versie? bv. Afspreken met vrienden/familie zonder veel koken en voorbereiding, anders bewegen: wandelen of yoga ipv zware trainingen

• Hoe kan je jezelf dagelijks energie besparen? bv. makkelijker koken, 1X opruimen is elke dag meer energie

• Waar push je jezelf? Kan je het niet gewoon laten vallen voor nu?

Je kan ook een winter doormaken in de zomer. Als je een moeilijke periode doormaakt, zit je ook in een winter. Een periode waarin je voelt dat er geen vooruitgang is en je geen deel lijkt uit te maken van het dagelijkse leven. Waardoor je je vaak afgesneden en heel eenzaam voelt. Bijvoorbeeld door een ziekte, depressie of een ingrijpende gebeurtenis zoals een kind krijgen of net iemand verliezen. Het zijn periodes in het leven waarin je, net zoals in de winter, naar binnen keert.

Als we zouden kunnen omarmen dat ons leven geen lange zomer is, maar een afwisselen van seizoenen, zouden we met meer liefde naar onszelf kunnen kijken en onszelf geven wat we nodig hebben.

Ik las vorige winter een deel in het boek ‘winteren’ van Katherine May en vond er veel herkenning en troost in terug voor meer donkere en zwaardere periodes in het leven. Dus als dat is wat jij nu kan gebruiken, is dat zeker een aanrader.

Ik wens je lange nachten in een zacht bed, veel thee onder een deken en veel warme knuffels van de liefste mensen in deze herfst en winter.

Wil jij ondersteuning in het meer zakken in de herfst en niet door blijven hollen tot je erbij neervalt? Boek hieronder jouw gratis (en vrijblijvende) kennismaking voor coaching op jouw maat.

Gratis kennismaken

min

Nu boeken